Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

09. Το κερί

Άναβε και έσβηνε τα φώτα στο σαλόνι, έχοντας την ψευδαίσθηση οτι βρισκόταν και κάποιος άλλος εκεί.
Κάποιος που του κρατούσε συντροφιά, αν και δεν μπορούσε να προσδιορίσει ποιος ήταν. Κι αυτό το άναψε-σβήσε ήλπιζε να τον κάνει να σηκωθεί για να υπολογίσει με το ύψος και την φιγούρα, την ταυτότητά του.
Όλο το βράδυ περιφερόταν από την κουζίνα στο δωμάτιο και πάλι στο σαλόνι και κρυφοκοιτούσε τους καναπέδες, μήπως και γέμιζαν με παρουσίες.
Το πρωί τον βρήκε με τα δάχτυλα στον διακόπτη.
Τον είχε κυριεύσει μια μοναξιά απροσδιόριστη. Που τώρα τελευταία ένοιωθε οτι τον έπνιγε σαν ένα σχοινί, που θα του έκοβε την αναπνοή. Αργά ή γρήγορα αυτή θα ήταν η κατάληξη.
Το επόμενο βράδυ κρατώντας την θέλησή του για τα γνωστά άναψε-σβήσε, φλόγισε ένα κερί και το τοποθέτησε την άκρη του ξύλινου μαύρου τραπεζιού.
Στην ομίχλη του καπνού του είδε φιγούρες να τον περικυκλώνουν, ώσπου έβαλε τα κλάμματα.
Το σπίτι του φιλοξενούσε κόσμο. Ψυχές και εικόνες που ήθελε και δεν ήθελε να δει. Τον τελευταίο καιρό, πεθαμένοι και φανταστικοί ήρωες τον επισκέπτονταν, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί που βρισκόταν. Τι από όλα αυτά ήταν αληθινό και τι ψεύτικο.
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στον κήπο. Μιλούσε στον εαυτό του και δεν μπορούσε να τον ακούσει. Τα λόγια του μπερδευόταν με ανάσες και βήχα.
Άρχισε να τρέχει και ένοιωθε τον αέρα από την απότομη επιτάχυνση να του γδέρνει τα μάτια, που μαζί με τα δάκρυα του έκαιγαν το πρόσωπο.
Ήξερε οτι κάτι δεν πήγαινε καλά, οτι το μυαλό του είχε αρχίσει να παίρνει επικίνδυνες στροφές, πότε μπροστά και πότε πίσω και δεν μπορούσε να βρει τον μοχλό για να εξισορροπήσει την κατάσταση.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, με τον ίδιο γρήγορο βηματισμό, βρήκε το κηροπήγιο στο γραφείο του και σβηστό.
Οι αισθήσεις του δεν άντεξαν ούτε καν τις σκέψεις, και ξάπλωσε στο ξύλινο, σκεπασμένο με μοκέτα πράσινη, πάτωμα, με το αυτί του κολλημένο στην μεριά που από κάτω έκρυβε το υπόγειο.
Ήθελε να ακούσει φωνές, ούτε αυτός ήξερε τι ήθελε. Αυτή η προσμονή και η απροσδιοριστία τον κοίμισε μέχρι το μεθεπόμενο πρωϊνό, με τα μάτια μουσκεμένα και το μυαλό σαν χαρτί από καρδιογράφημα πριν από το τέλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου